10 december 2021
Vandaag gaan we voor de 2e bezichtiging. Wij vertrekken om 6 uur ’s ochtends met het idee om rond 15:00 in de chambre d’hotes te zijn die ik heb gehuurd. De reis verloopt best vlot, wat vertraging rondom Antwerpen, veel regen dus wat slechter zicht, maar inderdaad zijn we om 15:00 bij “les clos de see” .
Hier drinken we nog wat, even bijtanken van de reis en vervolgens op naar La Bazoge, want daar hebben we om 16:00 een afspraak.
De makelaar staat ons alweer op te wachten, is dus telkens ruim op tijd aanwezig. Het huis voelt gelijk vertrouwd, we kennen het. We inspecteren nog eens extra de balken. Er is veel regen gevallen en bij de trap liggen plasjes water. Dit lijkt vanuit de grond omhoog te komen. De makelaar legt uit dat dit te maken heeft met het feit dat de vloer hier een stuk lager ligt dan buiten, en dat aan de achterkant geen afwatering waardoor het water blijft staan en daarom dus doorslaat. Het is vandaag vooral nog een keer voelen, is dit ons huis, voelt het als ons huis? En dat voelt het. De makelaar geeft mij papieren mee om te bieden ‘ un offre d’achat’ . Ik zeg hem na het weekend te laten weten of we bieden. De plek vinden we onverminderd fijn, een mooie weggetje naar het huis, een mooie regio, een bospad achter het huis etc. We besluiten even la Bazoge in te rijden. Op internet had ik al gelezen dat er maar 140 inwoners zijn, en het is inderdaad heel klein. Er staat wel een kerk en er is een vervallen kroeg ( niet in gebruik) en we zien het pand van de ‘marie’ . We lopen wat rond en besluiten dan nog een keer terug te gaan naar het huis, misschien is de makelaar nu weg en kunnen we nog even rondlopen daar. De makelaar is inderdaad weg dus we lopen nog een keer om het huis heen. Bij de buren zien we beweging, een oude vrouw zwaait naar ons. We lopen haar richting op en zij loopt ons tegemoet. Een petite Française, met een loopstok, een mutsje op haar hoofd en 1 tand in haar mond. We stellen ons voor en vertellen dat we interesse hebben in het huis. Het is een aardige vrouw die het bijzonder vindt dat er opeens Hollanders in deze ‘petite commune dans la campagne’ zijn. Als we terug naar de chambre d’hotes rijden zijn we nog meer gesterkt in het idee dat dit ons huisje moet zijn. ’s Avonds eten we een soepje met knakworstjes en we gaan bijtijds naar bed. Morgen weer de rit terug naar Nederland. De hele terugweg hebben we het over onze droom die nu bijna uit lijkt te komen. We willen gaan bieden, dat is duidelijk
Reactie plaatsen
Reacties